کتمان

معاصی باعث خذلان روح است در این معنی کسی کتمان ندارد

خلاف شاه چو اندر دلش پدید آمد نکرده بود مر آن راز را همی کتمان

سرّ دل فاش کرد دیده از آن که دگر نیست حال کتمانش

ابو مسلم صاحب الدوله را گفتند: چه شد که بدین جای رسیدی؟ گفت: جامه ی بردباری پوشیدم، کتمان و دوراندیشی پیشه کردم. با هوس ستیز کردم، دوست را دشمن و دشمن را دوست نپنداشتم.

به فص خاتم وی نقش بود امام‌الناس دمی که بود ظهورش نهفته در کتمان

راز پنهانی که در صد پردهٔ کتمان غنود بی زبانانت به چندین رنگ تقریرش کنند

ابر کتمان کرده حق آفتاب میکشد قوس قزح طغرای او

نه ز انسانست پنهان سر کار از دیده دانش که اهل عقل و حکمت پرده بر دارد ز کتمانش

فَکانَ عاقِبَتَهُما یعنی شیطان و برصیصاء العابد کان اخر امرهما أَنَّهُما فِی النَّارِ مقیمین لا یبرحان وَ ذلِکَ جَزاءُ الظَّالِمِینَ الکافرین قال ابن عباس: ضرب اللَّه هذا المثل لیهود بنی النضیر و المنافقین من اهل المدینة و ذلک انّ اللَّه عزّ و جلّ امر نبیّه (ع) أن یجلی بنی النضیر عن المدینة فدسّ المنافقون الیهم فقالوا: لا تجیبوا محمدا الی ما دعاکم و لا تخرجوا من دیارکم فان قاتلکم کنّا معکم و أن اخرجکم اخرجنا معکم. قال: فاطاعوهم و تحصّنوا فی دیارهم رجاء نصر المنافقین حتی جاءهم النبی (ص) فناصبوه الحرب یرجون نصر المنافقین فخذلوهم و تبرّؤوا منهم کما تبرّأ الشیطان من برصیصا و خذله. قال ابن عباس: فکانت الرهبان فی بنی اسرائیل لا یمشون الّا بالتقیة و الکتمان و طمع اهل الفجور و الفسق فی الاخیار فرموهم بالبهتان و القبیح، حتی کان امر جریح الراهب فلمّا برأ اللَّه جریحا الراهب ممّا رموه به انبسطت بعدها الرهبان و ظهروا للنّاس.

گرنه خود «احببت ان اعرف » بدی مقصود یار این ظهورات فراوان عین کتمان آمدی