کبودی

از کبودی نیل چشم زخم دارد پیکرت در سرمستی مگر گل در گریبان کرده‌ای؟

وه! که تا مهر چرخ بود کبود در کبودی چرخ مهر نبود

نرمی چو پرنیان و کبودی چو لاجورد واراسته به لولو و پروین تو را میان

نتوان طرف نیک و بد اهل جهان بود از سیلی اوهام چو افلاک کبودیم

در کبودی فلک چون او مهی پیدا نشد کاین چنین باشد لباس آسمانی در خورش

سرو گوش او چون سر پیل بود دو چشم از کبودیش چون نیل بود

غاشیه رفعت این طایفه اول بر دوش آسمان کبود پوش نهادند، ای جوان رشید هرکرا کبودی در سر افکندند بماتم داری ذریه آدمش برپای کردند، تا درین ماتم سرای فنا که رسم تعزیت است از کبود پوشی چندی چاره نیست که ماتم آرائی و نوحه سرائی کنند.

تیغش که چون بنفشه کبودی همی نمود در حال سرخی بَقَم و ارغوان‌ گرفت

غلطم، ترا اگر خود نبدی وصال و فرقت تن تو چو اهل ماتم، بنپوشدی کبودی

خلق گویند برو ترک غمش گو چکنم نیست در زیر کبودی فلک همتایش