کبست

گر جرم کوکبست چرا شد چنین دو تاه ور پیکر مه است چرا شد چنین نزار

چه مرکبست که او را نه خفتن ست و نه خور چو چرخ پر ز ستاره چو کان پر ز گهر

چو بد بود وبد ساز با وی نشست یکی زندگانی بود چون کبست

بریشمها بر او همچون کبستها بدستش زخمه ای مانند کنگی

ای حضرت شهریار عالم نوش همه عالمش کبست است

نوش خواهی همی ز شاخ کبست عود جویی همی ز بیخ زرنگ

شاها منم که بنده دیرینه توام واکنون شده ست نوش من از رنج دل، کبست

برد از نیاز همت تو قوت برد از کبست جود تو خرسندی

برو تا نشنوی گفتار دلگیر ز تلخی چون کبست از زخم چون تیر

جهان طبرزد و جلاب کودکست و بود کبست و حنظل پیران طبر زد و جلاب