کبت

باد خزان نکبت ایام ناگهان بر باغ و بوستان شما نیز بگذرد

که از لشکر دیو یک تن نماند که نکبت بر ایشان فلک برنشاند

تیر باران حوادث می کند گردون مگر؟ کان کسان از نکبت آن تیرباران رفته اند

کوکبت اکنون برآمد از وبال آمد اینک روزی پاک حلال

با چنین نکبت هنرمندان وای آن کز هنر برو اثریست

بیفتی گر نباشد مرکبت زیر که هست آن تیزتر از تیر و شمشیر

روزی که نیلگون شود از موکبت زمین چون، موج سر به سر همه خیل و حشم روان

دشمن اندیشه و خصم خیال مایهٔ نکبت‌، سر وزر و وبال

کناس را ز نکهت کوی تو نفرت است ای نکبت تو، مایهٔ ادبار روزگار

همی‌گفتند یک چندی منجم پیشگان کاو را نماید آفتی گردون رساند نکبتی اختر