کاوکاو

کاوکاو عشق هر دم می زند نقشی دگر بود دل جویا نگین ساده ای تا غم نداشت

زان دم که ریشه کرد به دل ذوق کاوکاو ناخن به چشم داغ کم از ماه عید نیست

گذشت از کاوکاو غمزه سیل خونم از دامن به چشمم آنچه مژگان بود گویا سوزنست امشب

مورز وصف تانی وکاوکاوی کن که گنجهاست درین عرصه خراب آباد

چو خارم ریخت ذوق کاوش مژگان او در دل که در رگ باز خونم کاوکاو نیشتر دارد

بی نصیب از کاوکاو خار حسرت باد اگر بی تو گل بر گشوهٔ دستار می خواهد دلم

آتشی پنهان که در خاکستر من مانده بود کاوکاو غمزه آن چشم فتان تازه کرد

چنین که غمزه به یک تیغ می کُشد همه را به کاوکاو دل خون چکان که پردازد

گر شرح کاوکاو غم او رقم کنم دود از قلم برآید و مغز قلم خورد