کاهیدن

گر چنین خواهند کاهیدن ز رشک قامتش طوق قمری سرو را خلخال پا خواهد شدن

شد کاسته چون موی تن اوحدی، ارچه کاهیدن مویی نپسندد ز تن تو

ندارد فایده چیزی به جز هنگام کاهیدن گزافه نیست این که من ز غم کاهش گزیدستم

فکر آن موی میانم، بس که در کاهیدن است جسم بر تار نفس، چون رشته‌ای بر سوزن است

ز اندوه نهفته جان بکاهد کاهیدن جان خود که خواهد؟

بدر را این همه کاهیدن از آن است که او کرد خواهد پس ازین وقتی با مهر قران

بدرد عشق کاهیدن، ز کافر نعمتی باشد چو چین جبهه میباید زغم بر خویش بالیدن

جواب داد که آئین کاردانان نیست بخواب جهل فزودن، ز کار کاهیدن

زرشک طاعت پاکان در آن خجسته حریم عجب بتو به رسد جرمها ز کاهیدن

هر کمالی را زوالی هست در زیر فلک ماه ناقص بدر تا گردید کاهیدن گرفت