کاهلی

کاهلی را هرکه سازد پیشه‌ای آید از خواری به پایش تیشه‌ای

مکن از کسب دست خویش کوته چون گرانجانان منه بر کاهلی زنهار بنیاد توکل را

چارچیز آثار بدبختی بود جاهلی و کاهلی سختی بود

گرفتی کاهلی در ره به پیشه بگفت و گوی بنشینی همیشه

گرچه بیرون ز رزق نتوان خورد در طلب کاهلی نشاید کرد

حریف را که کند کاهلی سزا بدهندش به زور موی کشانش برون برند ز خانه

در رهگذار سیل حوادث ز کاهلی در سنگ رفته پای ز خواب گران مرا

تن‌پروری‌ات میخ زده بر دامن در پیش کشیده کاهلی دیوارت

هرکه با جهل و کاهلی پیوست پایش از جای رفت و کار از دست

لا جرم شب معراج در آن مقام اعظم، ادب حضرت بجای آورد، تا ربّ العزّة از وی باز گفت: ما زاغَ الْبَصَرُ وَ ما طَغی‌، و با خلق خدا ادب صحبت نگه داشت، تا از وی باز گفت: وَ إِنَّکَ لَعَلی‌ خُلُقٍ عَظِیمٍ. و اصول آداب صحبت در معاملت با حق آنست که: علم در هر معاملت بکار داری، و شریعت را بزرگ‌داری، و بگزارد فرمانها از تمنّیها پرهیز کنی، و سنّت و اهل آن گرامی داری، و از بدعت و اهل آن بپرهیزی، و از جای تهمت و گمان برخیزی، و در پرستش خدای جلّ جلاله، از وساوس و عادات ریا و جهل و کاهلی دور باشی، و از خویشتن آرایی بتعبّد بر خلاف سنّت پرهیز کنی، و نوافل کردارها پوشیده‌داری، و اللَّه را بر غفلت نام نبری، و هزل در جدّ نیامیزی، و شریعت و دین ببازی نداری، و بر گفتار و رفتار و دیدار و خوردن و خفتن و حرکت و سکون ورع کارفرمایی، و بهیچ وقت از خویشتن راضی نباشی، ورچه بر صدق و صفا روزگار گذاری، بلکه پیوسته از خود ناخشنود باشی، و توبت در همه حال بر خود واجب دانی. رسول (ص) گفته است: «انّه لیغان قلبی، فاستغفر اللَّه فی کلّ یوم مائة مرّة».