کان

[ویکی الکتاب] معنی کَانَ: بود (اگر در ترکیب با فعل ماضی دیگری به کار رود زمان فعل دوم را ماضی بعید می کندمانند"جَزَاءً لِّمَن کَانَ کُفِرَ "و اگر در ترکیب با فعل مضارع دیگری به کار رود زمان فعل دوم را ماضی استمراری می کندمانند"أَوَلَوْ کَانَ ﭐلشَّیْطَانُ یَدْعُوهُمْ ")
معنی کَأَنَّ: مثل اینکه
معنی مَا کَانَ: نبود - بر آن نیست (در عباراتی نظیر "مَا کَانَ ﭐللَّهُ لِیُضِیعَ إِیمَانَکُمْ " یعنی : خدا بر آن نیست که ایمان شما را تباه کند)
معنی مَا کَانَ لِـ: سزاوار نیست که (مثل عبارت "وَمَا کَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَی ﭐللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْراً أَن یَکُونَ لَهُمُ ﭐلْخِیَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ")
معنی مَّا کَانَ یُغْنِی: برطرف نمی کرد
معنی مَا کَانَ یَنبَغِی لَنَا: سزاوار ما نبود
معنی یَصْنَعُ: می سازد ("کَانَ یَصْنَعُ " : می ساخت)
معنی یَأْمُرُ: امر می کند - فرمان می دهد ("کَانَ یَأْمُرُ": امر می کرد)
معنی یُضِیعَ: که تباه کند - که ضایع کند ("مَا کَانَ ﭐللَّهُ لِیُضِیعَ إِیمَانَکُمْ " یعنی : خدا بر آن نیست که ایمان شما را تباه کند)
ریشه کلمه: 
کان (۴۰ بار)