کامروا

به دو صد چشم نشد زلف ازو کامروا از رخش دیده حیران چه تواند دریافت؟

چون سلیمان نشسته کامروا ملک داد و رز دین پرور

می بکش نقل بچش رود بزن عود بسوز کآسمان راد و زمین شاد و جهان کامرواست

ز بخت بادی ای اصل بخت کامروا ز ملک بادی ای فخر ملک برخوردار

دلشاد زی و کامروا باش و ظفر یاب بر کام و هوای دل و بر دشمن غدار

از حسن به تدریج توان کامروا شد گلبن چه خیال است به یکبار گشاید

از سال‌های سده ۲۰ (میلادی) به این سو، برخی از کسانی که ادعایی پیرامونِ آوازه و سرشناسیِ خویش نکرده‌اند، به نوشتن و انتشارِ خودزندگی‌نامه دست زده‌اند. با کامروایی برخی از این آثار در ایالات متحده آمریکا - برای نمونه خاکسترهای آنجلا و رنگ آب - چه از دیدِ منتقدان و چه از دیدِ فروش و درآمد، بر شمارِ علاقه‌مندانِ این گونه از آثار افزوده گردیده‌است.

چو بگذری ز خدای و خدایگان جهان یقین شناس که بر هرکه هست کامرواست

دایما کامروا باش و به شادی گذران که جهانی به جناب تو تولی دارد

رواست گر لب تو کام جان ابن حسام روا کند که لبت جانفزای و کامرواست

دل ز خط زودتر از زلف شود کامروا شب ایام بهاران به سحر نزدیک است

اردویسور آناهیتا که همیشه خواستار زور نیازکننده و به آیین پیشکش آورنده را کامروا کند، او را کامیابی بخشید