کامجو

در سپهر دولت آمد کامجوی و کامران از شکار خسروی آن آفتاب خسروان

شنیده‌ام به زنی گفت مرد بد عملی که نیست شوهر و مطلوب کامجو اینجاست

مرغ اعمی چون نبیند دام او سرنگون افتد به دامش کامجو

متابعان هو کامجوی و بوالهوسند زعاشقان نسزد غیر راستی و درستی

خواجه دانی کیست آن غژمان نهنگ بحر عشق شیرمرد و پیرمرد و کامجوی و کامگار

کامجویان را ز ناکامی چشیدن چاره نیست بر زمستان صبر باید طالب نوروز را

جنیبت طلب کرد آن کامجوی به سوی سمرقند آورد روی

نمی افتد زگرگان رخنه در پیراهن عصمت خدا از کامجویان ماه کنعان را نگه دارد

تاریخ آن قران طلبیدم ز عقل گفت بوسید کامجوی جهان شاه را رکاب

محتشم از بهر فتح و نصرت آن کامجو لطف یزدان متفق به ایمن گفتار تو باد