کافی

ترا مداحم و کافیست بر من التفات از تو ثنای کس نمی گویم عطای کس نمی جویم

وافی به عهد خالق و کافی به امر خلق قول الست و قابل$ قالوبلی تویی

اگر یک شاعری یابد ز کافی کف او احسان چنان گردد که از اقبال برتر باشد از احسان

ای خط ز بهر تیرگی روزگار ما کافی نبود طرۀ شبرنگ تا تو نیز

نافه زلفی و آئینه جامی کافی است نه مرا چون دگران دعوی چین تا حلب است

فضولی بر طرف کافی‌ست شمع خلوتم جویا خیال نور رخسار و قد دلجوی او شب‌ها

هست از برای سوختن خرمن عدو کافی ز آتش غضبش گرمی شرار

کافی است آری و از وی دور نیست کو کند آخر ده خود را دویست

مرا از تو کافی بود نام تو همه وصل جویند و من کام تو

بهاران گر به گلشن طرح جام و ساغر اندازیم بیا این سقف بشکافیم و طرح نو در اندازیم