کافوری

زجام مدح توهرحرف کاوتهی دست است به نزد شمع خرد دعوتی است کافوری

شمع بختت باد روشن تا جهان هر صبحدم شب نشینان فلک را شمع کافوری دهد

دل سیه گشتی ز غفلت تا شدستی سرسپید روز کافوری به آید چون شود شب عنبری

ذوق درویشی ام از عالم اسباب بس است شمع کافوری من پرتو مهتاب بس است

نسترن خرقه کافوری از آنرو در باخت که صبا هر نفسش جیب مرقع نکشد

امتزاج مشک و کافوری ز نور و سایه کرد بر در کیخسرو ابن المظفر ماهتاب

ماهتاب از شمع کافوری ندارد کوتهی با چراغ خیره چشم آفتابم کار نیست

ای مخفی کافوری از پنبه مکن دوری از پنبه مکن دوری ای مخفی کافوری

چه رزمی که کافوری از بیم او شود موی مردان مشکینه موی

می بسوزد چون شمع کافوری