کاف

یک موی ز زلف کافر تو غارتگر صد هزار دین‌دار

من که چون خورشید افسر کرده ام از موی خویش کافرم گر یک سر مو ناز افسر می کشم

بشکاف دلم را که لبالب شده از خون این عقده به یک جنبش مژگان تو بسته ست

در غزل اقبال احوال خودی را فاش گفت زانکه این نو کافر از آئین دیر آگاه نیست

نیک نامی و ذکر باقی خواه کافرین باد بر دل آگاه

یاران غم دمسردی ایام ندارند باید خنکیهای توکافور نباشد

برد کیفر زتیغ تو ، لابد هر که کافر شود برد کیفر

دستی ز سر لطف بنه بر دل ریشم زیرا که بود در کف کافی تو راحت

روز آمد و علامت مصقول برکشید وز آسمان شمامه کافور بردمید

مستغرق خویش کن مرا دایم کافسوس بود که من مرا باشم