کاغ

۱۳. کاغذکنان در گذر گاه تاریخ چاپ دوم صفحهٔ ۲۱۱

کاغذین خانه ست چون فانوس تا در وی زید شمع ملک ایمن ز باد حادثات روزگار

باشد از هر رنگ خط بر کاغذ آیین وین به عکس کرده از کاغذ خطی بر لوح رنگین آشکار

در وقتی که من به شهر اسوان بودم دوستی داشتم که نام او ذکر کرده ام در مقدمه او را ابوعبدالله محمدبن فلیج در مقدمه او را ابوعبدالله محمدبن فلیج می‌گفتند چون از آن جا به عیذاب می‌آمدم نامه نوشته بود به دوستی با وکیلی که او را به شهر عیذاب بود که آنچه ناصر خواهد به وی دهد و خطی بستاند تا وی را محسوب باشد. من چون سه ماه در این شهر عیذاب بماندم و آنچه داشتم خرج کرده شد از ضرورت آن کاغذ را بدان شخص دادم. او مردی کرد و گفت والله او را پیش من چیز بسیار است چه میخواهی تابه تو دهم تو به من خط ده.

به شه داد کاغذ فرو خواند شاه نبشته چنین بود کز گرد راه

بر کرده غراب چند از یاوه پری بال و پری از کاغذ تازی و دری

درین هوا بشنو از من و نگاه مدار به خانه کاغذ ابری، که بیم سیلاب است

کاغد حجاب قندست اندر دکان قناد یارب برانداز، آن را که هست مانع

هر دم سلام آرد کاین نامه از فلان‌ست گویی سلام و کاغذ در شهر ما گران‌ست

هرکه در کیش وفا راست نباشد چو خدنگ دیده اش چون گل کاغذ هدف تیر شود

نوشت او کاغذ با آب و تابی تملق گفت و دادندش جوابی