کاشک

در ازل گویی قلم رندم نبشت کاشکی هرگز قلم ننبشته‌ای

این همه هست کاشکی باری کار او را سری و سامانیست

کاشکی ساقی ز لعلش می به جام من کند چرخ مینا تا سحر گردش به کام من کند

کاشکی چشم بد اندر نرسیدی به امیر آه ترسم که رسید و شده مه زیر غبار

ای کاشکی که بر دل خونین من رسد آن تیر او که بر دل نخچیر می رود

گفت انظرنی الی یوم الجزا کاشکی گفتی که تبنا ربنا

"استاد احمری، نماینده و نمونه تمام‌عیار یک هنرمند طراز اول از سال‌های ۱۳۲۰ تا سال‌های ۱۳۸۰ است... کاشکی عمرش طولانی‌تر از این می‌شد و ای کاش سال‌های پُربار عمرش را می‌شد در جای بهتری سپری کند. او می‌توانست رئیس هر دانشکده و مجتمعی باشد. او نماینده و نشانه تاریخ هنرهای تجسمی معاصر ایران، آن بخش واقعی و بی‌ادایش بود. او منزوی ماند، در انزوایی خودخواسته. و خود را به این جریانِ جاهل‌پرور دروغ‌زن پوچِ نامربوط، نسپرد."

أَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ قالَ رَبِّ لَوْ شِئْتَ أَهْلَکْتَهُمْ گفته‌اند که «لو» بمعنی لیت است. میگوید: کاشکی چنان خواستی تو که ایشان را و مرا بیکبار در خانه هلاک کردی.

گفتی، ار من بگذرم زین سو بود بر تو بستم این ستم، ای کاشکی هر بار بر من بگذرد

بخواست دل به دام و بند و دل که جان فدای اوست کاشکی بخواستی

بوسیدن جام لبش، گر نیست روزی کاشکی چون جرعه افتادی که من خاک درش بوسیدمی