کاسه گر

بحر بگرفته کاسه گرداب از چه بر کف نه گر گدای علیست

گه کاسه گرفتی که حلیماب و زفر کو گه چنگ گرفتی تو به تقریع زفر بر

دهر است کمینه کاسه گردانی از کیسهٔ او خطاست دریوزه

به خوان دهر چون دولاب یابی کاسه‌ها شسته که بر دولاب گردون هست کارش کاسه گردانی

بوی شراب لعل تو آید ز خاک ما روزی که کاسه گر ز گل ما سبو کند

مدار دست ز مینا و جام در فصلی که شیشه ساز شود غنچه، کاسه گر لاله

دیده ام تا پیچ و تاب کاسه گرداب را می برم خالی از این دریا به سوی خویشتن

زان خم که مراست کاسه گر جام کشی خاکت عوض سبزه فلاطون روید

روزی از اندک است اگر بسیار کاسه گر خالی است اگر مملو

بود سرپوش تا بر طاس مهرت همیشه کاسه گردون نگونست