کارا

این جهان و آن جهان و در نهان آشکارا در نهان و در عیان

هر آنکه دید رخت جان آشکارا دید هر آنکه یافت لبت آب زندگانی یافت

گنه‌کاران امت را دعا کرد خدایش جمله حاجت‌ها روا کرد

جام لعل کامکاران نیست آن مقدار خوش در سفال کهنه خوناب جگرخواران خوش است

وَ لَنْ یَتَمَنَّوْهُ و بآرزو نخواهند آن را، أَبَداً هرگز بِما قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ بآنچه میدانند که پیش فرا فرستادند از کردید، وَ اللَّهُ عَلِیمٌ بِالظَّالِمِینَ و اللَّه داناست بآن ستمکاران بر خویشتن.

به آب تیغ شود شسته عاقبت صائب غبار خواب ز چشم و دل ستمکاران

چه بویست کارام دل می برد مگر بوی زلف دلارام ماست

دل شکیبا نمی توان کردن و آشکارا نمی توان کردن

ما مزد نیکوکاران ضایع نکنیم و بهر چه طمع دارند از آن دولت مقیم و ملک کریم ایشان را نومید نکنیم. مزد کارشان تمام دهیم. فَیُوَفِّیهِمْ أُجُورَهُمْ و فضل خود بر سر نهیم وَ یَزِیدُهُمْ مِنْ فَضْلِهِ.

گشته‌ای از گریه میلی راز خود را پرده در آنچه در دل بود پنهان، آشکارا کرده‌ای