کاذب

دور گیتی همرهی با ما نمود کاذبان را خائن و رسوا نمود

یَقُولُ أَهْلَکْتُ ای انفقت مالًا لُبَداً ای کثیرا فی عداوة محمد (ص). اللّبد الکثیر الّذی تراکب بعضه علی بعض، یقال: تلبّد الشّی‌ء اذا کثر و اجتمع و منه اللّبد و کان الرّجل کاذبا متسوّقا فی دعواه انّه انفق «مالا» فی عداوة النّبیّ (ص) فقال تعالی: أَ یَحْسَبُ أَنْ لَمْ یَرَهُ أَحَدٌ الاحد هو اللَّه عزّ و جلّ، و المعنی: أ یظنّ انّ اللَّه «لَمْ یَرَهُ» و لا یسأله عن ماله من این کسبه و فی ایّ شی‌ء انفقه.

ناصِیَةٍ کاذِبَةٍ خاطِئَةٍ ای صاحبها کاذب خاطئ.

صدق دوم در نیت بود که هرچه بدان تقرب کند جز خدای تعالی نخواهد بدان و آمیخته نکند. این اخلاص بود و اخلاص را نیز صدق گویند که هرکه در ضمیر وی اندیشه دیگر باشد جز تقرب، کاذب بود و در عبادت که می نماید.

مست چون صبح کاذبست به فعل روز و شب همچو جاذبست به فعل

کاذبی در عشق، اگر خاکسترت گردد خموش پا چو در میدان سربازان نهی مردانه باش

بصبح صادق دوشینه صبح کاذب گفت که چند لاف توان زد ز صدق قول و عمل

ما و من جز اختیاری بیش نیست صادق و کاذب بود صوت و ندا

در چنین شرایط نو، (چاپ این کتاب) از نظر من رویارویی و مقابله با ارزش‌های کاذبی بود که کارگردانان روحانیت شیعه در طول بیش از هزار سال به نام مذهب ولی واقعاً با هدف تامین منافع خصوصی و صنفی خودشان بر ملت ما تحمیل کرده بودند و آنها را قوانین ابدی ثابت و تغیر ناپذیر الهی معرفی کرده بودند....

لَیْسَ لَها مِنْ دُونِ اللَّهِ کاشِفَةٌ ای دافعة، و قیل لا یکشف وقتها و لا یزیل غطاؤها احد دون اللَّه، کقوله: لا یُجَلِّیها لِوَقْتِها إِلَّا هُوَ. و الهاء فیه للمبالغة او علی تقدیر نفس کاشفة، و قیل هی مصدر کالطاغیة و الکاذبة. ثم قال لمشرکی العرب: أَ فَمِنْ هذَا الْحَدِیثِ یعنی آمن هذا القرآن الذی یقرأ علیکم محمد تَعْجَبُونَ کقوله: أَ کانَ لِلنَّاسِ عَجَباً... الایة.

راحتی نبود حسود شوم را کاذب بدبخت را نبود وفا

لو لا جاء و علیه باربعة شهداء فاذ لم یاتوا بالشهداء فاولئک عند اللّه هم الکاذبون (۱۳)