کابل

سرکشی در هند با من کرد نفس از بس سلیم سوی کابل می روم تا با سگش سودا کنم!

سواری به کابل برافگند زود به مهراب گفت آن کجا رفته بود

یا مرنجان به رکاب زر خود کابلق چرخ خوش بلند است ولیکن نه چنان رهوار است

مر او را زنی کابلی دایه بود که افسون و نیرنگ را مایه بود

تو دانی که دستان به زابلستان به جایست با شاه کابلستان

هم خانه بدوش، از غضبش، خسرو کابل؛ هم حلقه بگوش، از ادبش، والی تفلیس!

بر آورد رامشگر کابلی رهِ رود با خامهٔ زابلی

زعلم و حکمتت کاری نیاید برو هم ابلهی کن کابلهی به

گمانم افتد کابلیس هم طمع دارد که عفو عام تو آخر ببخشدش تقصیر

که از راه کابل مرا آورید کمانم به ترکان بلا آورید