کائنات

در مقام «لا» نیاساید حیات سوی الا می خرامد کائنات

دم وحدت زدی و کائناتی ولیکن این زمان عین صفاتی

تئاتر تنها تصویر زندگی نیست، بلکه می‌تواند زندگی را زندگی‌تر کند، فشرده و گویاتر به نمایش بگذارد. به‌تدریج دریافتم می‌توانی آنچه از آرزوها که در واقعیت انجام نیافته را در خیال خلق کنی، از صافی وجود خود عبور دهی، به باور بنشانی و بر صحنه به نمایش بگذاری. آن‌گاه که دانستم بر روی چهار تکه الوار با ساده‌ترین ابزار و انسانی ایستاده در لکهٔ نور می‌توانی دنیایی بسازی لبریز از مفاهیم پررمز و راز، آن‌گاه که دانستم تئاتر به معنای درست کلمه می‌تواند قدرتی باشد به حیرت‌انگیزی کائنات و بی‌پایان مثل کائنات… پس واقعاً تئاتری شدم و این صحنه خانهٔ من شد.

گشت داود عشق نغمه سرای خواند در گوش کائنات زبور

نه گوش روزگار شنیده ترا نظیر نه چشم کائنات بدیده ترا عدیل

چشمه آب حیاتم ساری اندر کائناتم زندگی بخش مواتم تیرگی را شستشویم

چه التفات بلذات کائنات کند کسی که یافت دمی لذت وصال حبیب

براندازد وجود عقل و ادراک شود از کائنات اینجایگه پاک

اندر آه صبحگاه او حیات تازه از صبح نمودش کائنات

این داستان در سال ۱۹۵۶ نوشته شد، و شاید متوجه شده باشید که در توصیف پایان کائنات هیچ اشاره‌ای به سیاه‌چاله‌ها نمی‌کنم. در سال ۱۹۵۶ ستاره‌شناس‌ها حرفی از سیاه‌چاله‌ها نمی‌زدند. اگر قرار بود داستان را امروز بنویسم، شرط می‌بندم که درباره‌ی سیاه‌چاله‌ها خیلی می‌گفتم. و این نشان می‌دهد که چگونه علمی-تخیلی از علم عقب می‌ماند.

خدیو جهان خواجه ی کائنات علیه السلام و علیه الصلوه

بندهٔ سید شدم از جان و دل لاجرم از کائنات آزاده ام