کئیب

این سخن پایان ندارد آن غریب بس گریست از درد خواجه شد کئیب

بادا ز اهتمام تو طبع ولی فرح بادا ز انتقام تو جان عدو کئیب

حق به عزرائیل می‌گفت ای نقیب بر کی رحم آمد ترا از هر کئیب

لا عیش لخایف کئیب لا تبرح عندنا فتامن

حل العزام خلو اذا مهجة کئیب درد حبیب را نشناسد دوا طبیب

دیدهٔ ناصحم قریرستی سینهٔ حاسدم کئیبستی

شهریار دادگر بخشود بر قومی ذلیل خسرو عادل ترحم کرد بر مشتی کئیب

ولیکن مرا بر تو ای دل کئیب همی رحمت آید کنون ای غریب

یا بدر دام الخیر لک ارحم کئیبا قد هلک