ژورنالیست

خداناباوری نو، بی‌خدایی نو یا آتئیسم نو، اصطلاحی ژورنالیستی برای توصیف تفکرات ترویج‌شده توسط خداناباوران قرن بیست و یکم است. این رویکرد جدید، توسط منتقدان دین و تفکر دینی، توسعه یافته‌است. این جنبش، معمولاً با تفکرات افرادی همچون: ریچارد داوکینز (زیست‌شناس)، دنیل دنت (فیلسوف)، سم هریس (عصب‌شناس)، کریستوفر هیچنز (منتقد دین) و ویکتور استنجر پیوند خورده‌است. از چهار تن نخست، تحت عنوان چهار سوار، یاد می‌شود. متفکران و نویسندگان مدافع این دیدگاه، اعتقاد دارند که خرافات و دین و بی‌منطقی را نباید به‌سادگی تحمل کرد؛ بلکه هرگاه تفکر دینی در حکومت و آموزش و سیاست، نفوذ می‌کند باید با انتقاد و افشاگری، با آن، مقابله کرد.

به گفته اشپیگل یکی از مهم‌ترین مکان‌های فعالیت اسپین دکترها هیئت تحریریه رسانه هاست. به عنوان مثال ژورنالیستهای رسمی رسانه‌ها از طرف سازمان‌های بیرون از رسانه مربوطه به نوعی استخدام یا تحت پوشش آورده می‌شوند و با دریافت دستمزد خواسته‌های کارفرمای ثانی را به نام کارفرمای اصلی و معتبر (یعنی رسانه) که ظاهراً حالت بی‌طرفانه دارد منتشر می‌کنند. اشپیگل می‌نویسد ما خودمان نمی‌دانیم که چند تن از همکاران ما در حقیقت اسپین دکتر و «نفوذی» هستند.