ژخ

چو هنگام کیفر به خولی رسید ابا تیغ، دژخیم سویش دوید

به دژخیم فرمود فرمانروای کز این ناکسان هم بپرداز جای

من و دژخیم خیانت‌کردار بگذرانیم جهان گذران

به دژخیم فرمود پس رهنمون بیفکن سر از پیکر خفص دون

ابا او یکی مرد شمشیر زن که دژخیم بود اندران انجمن

چنان کرد دژخیم زان سان که گفت به رحمان به یک جای باشند جفت

بگیرد ببندد همی با سپاه بدین باژخواهش که بنمود راه

بپرسید دژخیم، جدت چه گفت؟ بگو با منش گر بباید شنفت

یکی را بریده است دژخیم سر یکی را کشیده به تنگ قجر

به دژخیم گفتا: که با تیغ تیز نشان برسر نطع و خونش بریز