ژاژخای

سخت جانی عمر صرف ژاژخایی‌ کردن‌ست همچو سوهان پای تا سر وقف دندان خودیم

به ترهات تو عرفی خوشند دانایان ندیده ام به جهان چون تو ژاژخای خوشی

ورنه معلوم هر کسست که من مرد کی ژاژخای و کشخانم

زحرف پوچ صائب صبر نبود ژاژخایان را زبرگ کاه آتش در نهاد کهربا افتد

ژاژخایی هنر دندانش هزل دستور لب خندانش

بچه هایِ زمانه رند شدند بی ثمر دان تو ژاژخایی را

جهان پوچ بهشتی است ژاژخایان را ز شوره زار کجا موجه سراب شود

هین برو ای کنده پیر ژاژخای کاشکی بودی به من حکم از خدای

کو یکی فاضل که خارش نیست مشتی ریش گاو کو یکی صالح که خصمش نیست قومی ژاژخای

اگر لب گشایی به حکمت گشای مشو همچو بی حکمتان ژاژخای