ژاله

با سبکروحان گرانی کردن از انصاف نیست جلوه شبنم کند بر چهره گل ژاله ام

از فیلم‌ها یا مجموعه‌های تلویزیونی که وی در آن‌ها نقش داشته‌است، می‌توان به فرصت دوباره، تستوسترون، یخ‌ژاله، صفر، کلانگور، سال‌های شیرین، مرز، قانون حقیقی، صد سال خاندان وینیخ، بلفر، رنگ‌های خوشبختی، دوستان، هتل ۵۲، در خوشی و سختی و در خیابان سپولنی اشاره نمود.

ژاله اصفهانی با نام اصلی اِطِل سلطانی (زادهٔ ۱۳۰۰ خورشیدی – درگذشتهٔ ۷ آذر ۱۳۸۶)، شاعر ایرانی که به «شاعر امید» معروف بود.

از فیلم‌ها یا مجموعه‌های تلویزیونی که وی در آن‌ها نقش داشته است، می‌توان به سال‌های شیرین، در خوشی و سختی، ع چون عشق، خانه کشیش، ماگدا ام.، پرستار کودک، طایفه، پدر متیو، دهن‌به‌دهن، کمیسر آلکس، قانون حقیقی، رنگ‌های خوشبختی، مرز، دادستان، فرصت دوباره، یخ‌ژاله و نشانه اشاره نمود.

من چو گل خون به دهان آمده و تشنه لبم بر گل تشنه گه ژاله هوائید همه

خیز که گل روی‌ خود به‌ ژاله‌ فروشست تاکه نماز آورد به رب مشارق

تو تازه کردی لله دَرُّک،ای طایی به شبنم کف پر ژاله،لاله زار سخن

به خنده لبش لاله می سرشت چو بر لاله ژاله به باغ بهشت

اعتراضات جنبش سبز در ۱ اسفند ۱۳۸۹ به مجموعه تظاهراتی گفته می‌شود که در شهرهای مختلف ایران در روز ۱ اسفند ۱۳۸۹ اتفاق افتاده‌است. معترضین برای گرامی‌داشت کشته‌شدگان روز ۲۵ بهمن (محمد مختاری و صانع ژاله) و اعتراض به وضع موجود، در شهرهایی نظیر تهران، شیراز، اصفهان، رشت، مشهد، بابل، کرمانشاه، مهاباد و زاهدان در تظاهرات شرکت کردند. در شهر تهران در بعضی از نقاط این اعتراضات با دخالت نیروهای امنیتی به ضرب‌وشتم مردم شرکت‌کننده ختم شده‌است. این دومین تظاهرات جنبش سبز در سال ۱۳۸۹ می‌باشد.

ای ناله چند ناله افزونتری ز ژاله بر بنده کمینه تو نیز در کمینی

می‌چکد ژاله بر رخِ لاله المُدام المُدام یا احباب

زریدکان سرایی چو ژاله بر سر آب بدان کناره فرستاد کودکی سه چهار

زین ژاله مرا لاله دمیدست ز چهره زین‌ هاله مرا ژاله چکیدست به رخسار

نقلست که یک بار بر جبل الرحمة تب گرفت گرمای سخت بود چنانکه گرمای حجاز بود دوستی از دوستان که در عجم او را خدمت کرده بود بر بالین شیخ آمده و از راه دید در آن گرما گرفتار آمده و تبی سخت گرفته گفت: شیخا هیچ حاجت داری گفت: شربت آب سردم می‌باید مرد این سخن بشنود حیران بماند دانست که در گرمای حجاز این یافت نخواهد شد از آنجا بازگشت و دراندیشه بود انایی در دست داشت و چون براه برفت میغی برآمد در حال ژاله باریدن گرفت مرد دانست که کرامت شیخ است آن ژاله در پیش مرد جمع می‌شد و مردر در اناه می‌کرد تا پر شد به نزدیک شیخ آمد گفت: از کجا آوردی در چنین گرمائی مرد واقعه برگفت: شیخ از آن سخن در نفس خویش تفاوتی یافت که این کرامت است گفت: ای نفس چنانکه هستی هستی آب سردت می‌باید با آتش گرم نسازی پس مرد را گفت: که مقصود تو حاصل شد بر گردو و آب را ببر که من از آن آب نخواهم خورد مرد آن آب را ببرد.