ژاغر

چو از بس چنه پرشود ژاغرش گرد زورمندی تن لاغرش

مرغ توام مرا پر فرمان ده و بپران کالا سزای دانهٔ تو ژاغری ندارم

مر دشمنان دینرا ز انبوهی غلام اندر کشد چو صید به ژاغر خدایگان

فلک با همتش هامون و دریا با کفش فرغر ز یک جودش ملا گردد عقاب چر خر اژاغر

خورند از آنکه بماند ز من ملوک زمین تو از پلیدی و مردار پر کنی ژاغر

توگویی مگر مرغ دستانسرای به ژاغر نهان کرده باریک نای

از خون دلیران بدشت شیران از ناوک او پر کنند ژاغر

کبوتریست که بر چنگ و مخلب شاهین براه دیده ز ژاغر برافگند ارزن

پیل‌تن مرغ فرو خورد مرا با یاران تا به باکویه فرو ریزدمان از ژاغر

نهنگ تیغ او را جسم دیوان طعمهٔ دندان عقاب تیر او را لاش شیران مستهٔ ژاغر