چینود

گذشتن چو بر چینود پل بود به زیر پی اندر همه گل بود

سیه روی خیزد ز شرم گناه سوی چینود پُل نباشدش راه

به پل چینود که چون تیغ تیز گذارست و هم نامه و رستخیز

تار دوزخ صراط چینود است باغ مینو بهشت روح افزا

رهی سخت چون چینود تن گداز تهی چون کف زُفت روز نیاز

بدانی که انگیز شست و شمار همیدون به پول چینود گذار