چیده

در ته هر حرف غالب چیده ام میخانه ای تا ز دیوانم که سرمست سخن خواهد شدن؟

ملایک بال بر سقفت کشیده بطاقت شیشه افلاک چیده

بر آن پای حنایی روی زرد خویش مالیدم ازین گلشن که چیده است این گل رعنا که من چیدم

بر خود نچیده‌ایم بساطی ز شید و زرق ترک ردا و جبه و دستار کرده‌ایم

صورت خاکیم و دام اعتباری چیده‌ایم ریشهٔ ما را دمیدن می‌کند ناچار سبز

بسکه نیرنگت قدح چیده‌ست در اندیشه‌ام می‌کند طاووس فریاد از شکست شیشه‌ام

امروز برد شورش دل رونق فردا برچیده شد از عشق تو دکان قیامت

زین خاکدان عروج تو در خورد وحشت است بر نردبان صبح ز دامان چیده رو

کسی را رسد دست بر دامن او که دامن ز کونین برچیده باشد

نیست بیدل وحشتم جز پاس ناموس جنون کسوت عریان‌تنیها دامن از من چیده است