چگر

بی خون چگر گهر فشاندی و کنون لعلی بهزار خون دل زو بچکد

نقل است که خلیفه دیگر بنشست، معتقد سفیان بود چنان افتاد که سفیان بیمار شد خلیفه طبیبی ترسا داشت. سخت استاد و حاذق. پیش سفیان فرستاد تا معالجت کند. چون قاروره او بدید گفت: این مردیاست که از خوف خدای چگر او خون شده است و پاره پاره از مثانه بیرون می‌آید. پس آن طبیب ترسا گفت در دینی که چنین مردی بود آن دین باطل نبود.

چون سینهٔ تو گشت لگد کوب اسبها خون چگر ز داغ تو جاری به سینه هاست

گوزی خوشلوق یوزی گور مز، تنی آسوده لوق بیلمز دیریکن جان چگر القصه ملک و مال جویاسی

بناز دار چگر گوشۀ ضمیر مرا که من به خون دلش پروریده ام نه به شیر

خورشید قیامت چگر تشنه لبان را سیراب ز افشردن دامان ترم کرد

آنکه خواند با چگر عاشق غریب کی شود در نغمه همچو عندلیب

زر زر و صوت چگر چون عود نیست هر چگرچی حضرت داود نیست

اگر مهر پسر حاصل کنی تو چگر خوردن بسی در دل کنی تو

میان حجره ز سوز جگر، چو نی نالید چگر کباب شود بهر ناله های رضا