چودار

چودارد قصّه گلرخ درازی برو تا قصّه هرمز بسازی

چوداری اندر اینجا قربت یار اگر ای جان توهستی سر هر کار

چوداری همتی ره بیشتر رو قدم از خود کن و بی‌خویش درشو

بسکه شیرین است عشقش از غم شیرویه سان همچودارا زخم خنجر برجگر گاهم بود

چوداری دیدهٔ بیدار بینش نگه کن سر بسر در آفرینش

کناری گیر از این دنیای دون تو چوداری آدم اینجا رهنمون تو

چوداری جزو و کل در دید دلدار منم از جان ترا اینجا خبردار

ز خود جوئی چه مرآن کرده هر کس چوداری سر صبح بی تنفّس

امر ونهی و حق چوداری ای وحید پس مرو بروایهٔ نفس پلید

چودارید هر دو ز شاهی نژاد خرد باید و شرم و پرهیز وداد