چوخا

هر زر که دشمنی دهد و گل که ناکسی آن زر چو خاک بفکن و آن گل چوخار دار

قلم چون رفت کاغذ شد نوشته چوخاکی شد به آبی آن نوشته

دلی که نیست در او گوشه ای ز وسعت مشرب چوخانه ای است که ایوان وپیشگاه ندارد

سنگ آتشم چوخاک نشسته بزیر آب آتش نهفته ام چوبآهن نمی رسم

کسیکه صاحب این دیده نیست پیش فنا بود چوخانه که در راه سیل بنیان کن

به دهر خواهد اگر کس شودبلند اقبال بیایدش که به پستی چوخاک راه شود

دل و جان کن نثار روی ایشان چوخاکی باش اندر کوی ایشان

چوخان دانست کامد تیر تقدیر شد از دیده به استقبال آن تیر

چوخاص‌الخاص‌او گشتی ز صورت پای بیرون نه هزاران شربتِ معنی به یک دم رایگان درکش

مرا بینند اندر کنج غاری شده مولو زن و پوشیده چوخا