چهچه

زبن باغ هرجا وارسی جهل است با دانش طرف بلبل به چهچه‌گرتند قمری به‌کوکو می‌زند

از تو بیداد وز من ناله و فریاد خوش است چهچه از بلبل و از گل همه بیداد خوش است

به باغ چهچههٔ سِحر بلبلان سَحَر به کوه قهقههٔ شوق کبک‌های دری

چهچه بلبل، صدای قمری و بانگ تذرو کرده جا الحانش در گوش سپهر هشتمین

به ره عیش پا بنه، بشنو چهچه طایران صحرایی

همه بلبلان گرم چهچه زدن از آن گل بآن گل نموده وطن

گل دگر خنده ای از چهچه بلبل دارد در ره این چمن آیا که به چاه افتاده ست

کند ز چهچهه بلبل، فغان به یاد وطن کبوتری که به گلشن غریب افتاده ست

نوبهار است و دل بی سر و سامان مرا چهچه بلبل و خندیدن گل برگ و نواست

نیست عیبی از مکرر بستن مضمون مرا چهچهه بلبل بود تکرار معنی های من