چنگل

شد برگ و همچو چنگل بازست شاخ از آن کم می نهند مرغان بر شاخسار پای

که آشیانه کبوتر، کند به چنگل باز به گلّه گرگ شود پاسبان به جای شبان

ای شهنشاهی‌ که از تاثیر دولت روزگار صعوه را از چنگل باز آشیان می‌آورد

گره از بال ایشان چنگل باز چو مرغ روح اهل دل به پرواز

فریب عجز مخور ازپر شکستهٔ رنگ که درگرفتن پرواز چنگل بازست

در طره نهفته چنگل شهباز در مژه‌گرفته پنجهٔ شاهین

از ته دل چون سحر برکش نوای ساده ای نقش بر بال تذروان چنگل شهباز کن

پیش که بربایدت ز معدن الفنج صعب و ستمگر عقاب مرگ به چنگل

ولیکن گر رسد بر پشت داغش همه چنگل برآرد از دماغش

دلی خو کرده در شادی و در ناز کنون چون کبگ شد در چنگل باز