چنگش

چو نستهین گرد بر میسره کجا شیر بودی بچنگش بره

زلف دلبر گرفت چون چنگش در بر آورد چون دل تنگش

پس موش کم کم بنزدیک ترازو آمد. گربه از بیم آنکه مبادا موش از چنگش خلاصى یابد، چنان جست و خیز کرد که در حالت گرفتن موش سه معلق زده بروى یکدیگر بغلطیدند و موش را بچنگال و دست و پا فرو گرفت و در حالتیکه نفس میزد و عرق بر جبین مردانه‌ى او نشسته بود این بیت را برخواند.

چنگی صنمی که ساز چنگش بنواست بر چنگ ترانه‌ای همی زد شبها است

آمفیون و برادرش زتوس دو موسیقیدان بزرگ بودند که بنا بر افسانه ها با نوای چنگشان سنگ ها خود به خود به حرکت در می آمدند و قصرهای شهر تبس را ساخته اند.

همان ماده آهنگ بهرام کرد بغرید و چنگش به اندام کرد

بدو گفت چنگش که نام تو چیست نژادت کدامست و کام تو چیست

خراس و آخر و خُنبه ببردند نبود از چنگشان بس چیز پنهان

پر از شیر و گرگست و پر اژدها که از چنگشان کس نیابد رها

زره پیش چنگش چو کرباس بود تو چنگش مگو کان الماس بود

بکشم به ناز روزی سر زلف مشک رنگش ندهم ز دست این بار، اگر آورم به چنگش