چنبری

مخدّرات شبستان چنبری بر بام نقاب بسته و پوشیده چهره در چادر

با کف دریا نوالت هفت دریا قطره‌ای پیش خرگاه جلالت هفت گردون چنبری

همچو زلفش نیست استاد دگر بس که شاگردش سپهر چنبری‌ست!

چون چهرهٔ بخیل چون ساقهٔ نخیل پر عقده و خمی پر چین و چنبری

به چین زلف مشکینش نبینم تنی کز تاب حسرت چنبری نیست

طلب کن بقا را که کون و فساد همه زیر این گنبد چنبری است

یکی خانه دیدم ز سنگ سیاه گذرگاه او تنگ چون چنبری

دیوانهٔ چنبری هلال تو منم پروانهٔ عنبری مثال تو منم

ای زلف یار بس که پر از چین و چنبری دلبند و دل پذیر و دل آویز دلبری

عاریه‌های خویش را از تو سپهر چنبری