چمیده

چمیده ایمن بعضی به صیدگاه بلا نشسته بهری ساکن به زخم جای خطر

در زلف تو سیصد هزار خم هست در هر چم او یوسفی چمیده

در چمن فضل و بوستان فصاحت نخل روانی چو خامه ام نچمیده

چمیده به اقتضای فعل خویشتن رمیده زان کجا، نه اقتضای او

یکی دمیده همایون ز مشرق دولت یکی چمیده همیدون ز مطلع گردون

همی چمد فلک از بهر آنکه تو بچمی همیشه باد ترا کار با چمیده بچم

بر لاله چو بگذری خوری سوگند کز خلد برون چمیده حورالعین

کس سرو چمن چمان ندیده است آن سو روان چمیده می‌رفت

چمیده هر جا در مرغزار آهوی نر دمیده هر جا بر شاخسار طلع نضید

چمیده به روز از بر مرغزار به‌شب‌خفته در دامن کوهسار