چمیدن

از همه کس تظلمی وز تو به لب تبسمی از همه سو قیامتی وز تو به ره چمیدنی

تراست نازش کبک و چمیدن طاووس تراست صولت شیر و رمیدن آهو

چمیدن به نیکیت باید، که مرد ز نیکی چرد چون به نیکی چمد

در آن مینوی میناگون چمیدند فلک را رشته در مینا کشیدند

همه دانند تو را سرو و ندانند که سرو نه چمیدن چو تو دارد نه بودسیمتنا

چو این گفته شد سوی خرگاه شاه چمیدند با ناله و اشک و آه

شاخ گلت تا که چمیدن گرفت سرو ندارد بچمن اعتبار

بال بیاراست، پریدن گرفت همره طاوس، چمیدن گرفت

که من دانم کنون جزو نیست این که یارد چمیدن برین دشت کین

چه زیبائی بهنگام چمیدن چه دانایی بِوَقت چینه چیدن