چمن پیرا

مرا بی حاصلی برده است از یاد چمن پیرا مگر ابری به فکر سبزه پامال من افتد

منع ما از سیر گلزار ای چمن پیرا مکن ور نه برمی چیند آهی این بساط چیده را

چمن پیرای صبحم کیمیای خار و خس دارم به هر شاخ ترنجی آفتابی پیش‌رس دارم

از خط سبزی چمن پیرای صحرا گشته ایم گرد من یک دسته ریحان می نماید در نظر

ز بی برگی، ره الفت دلم بر دوستان بندد چمن پیرا، ره گلزار را فصل خزان بندد

رفت چون او به جنان حور به گوش غلمان اینک آمد به سوی خلد چمن پیرا گفت

مرا با خار نومیدی رها کن ای چمن پیرا که شادی مرگ می گردد ، چُو گل در دستِ من باشد

چمن پیرای گلزار فرخ بخش جهان دایم بهار دولتت را فارغ از بیم خزان دارد

بزم آرا و چمن پیرا را در دو کون است و رود تو غرض

گلشنی را که کند ناز چمن پیرایی بر دل غنچه نسیم سحری بار شود