چشمخانه

زبا ن شد خنجر خصم از بهانه دو چشم او کشید از چشمخانه

در چشمخانه بر در و دیوار می تند از دورباش ناز تو تار نگاه من

بدر آید ازان میانه که بود پس سر سرخ و چشمخانه کبود

دور از تو چشمخانه تهی کرده‌ام ز نور حیفست دیگری بنشیند به جای تو

شهی کز حشمتش در چشم بودی جم کم از موری کنون در خاک بینی چشمخانه خانه مورش

روزی که نبود آینه حسن در نظر در چشمخانه زنگ برآرد نگاه ما

چشم از چشمخانه برباید اگر افتد نظر برو ناگاه

جان رفت و دیده بهر تماشای روی او گردید آب حسرت و در چشمخانه ماند

با چنان چشمخانه و پس سر روی از آنجا نهد به جای دگر

به چشم من فلک یک چشمخانه است که انسان مردمک، نور آن یگانه است