چشم و چراغ

زهی باغ و بهار جان فشانان غمت چشم و چراغ رازدانان

بوی شکنج زلف تو تا در دماغ ماست روی چو آفتاب تو چشم و چراغ ماست

ای چشم و چراغ عالم دل ای جان جهان و جان کجائی

دولت اگر مدد کند گلبن باغ من شوی پای بچشم من نهی چشم و چراغ من شوی

مرا تو چشم و چراغی مرو ز پیش نظر وگرنه تیره شود خانه منوّر چشم

داغها در دلم افروخته شد ز آتش عشق عاقبت چشم و چراغ دو جهانم کردند

امشب تو باز چشم و چراغ که بوده‌ای؟ جانم بسوخت، مرهم داغ که بوده‌ای؟

نور چراغ چشم مرا یک جهان فزود چشم و چراغ خان جهانگیر نامدار

گر نمی‌بینم دمی روی تو ای چشم و چراغ گریهٔ جان‌سوز و آه جان‌گدازم می‌کشد

یارب کی آن چشم و چراغم برسد وانسرو خرامنده بباغم برسد