چشم شور

تا نسازندت کباب از چشم شور اهل حسد همچو عنقا صائب از چشم خلایق دور باش

نمک داغ مرا چون مرهم کافور می‌سازد که از بادام تلخی دور، چشم شور می‌سازد

چون فتد دامان ساحل کشتی مارا به دست خاک خواهد زد به چشم شور طوفان غم مخور

پیش چشم شور بختان تا توانی رو ترش کن کز سخن تلخی برد بیرون لب شیرین زبانت

مباد چشم بدی در کمین عشرت کس نمک به زخم من از چشم شور داغ نماند

از چشم شور، خون شفق شد، به خاک ریخت شیری که داشت در قدح زرنگار صبح

خوان عیش مرا کند دایم چشم شور فلک نمکدانی

گرفتم دور کردی چشم شور خاکیان از خود حذر کردن زچشم شور اختر از که می آید؟

می‌گدازندت به چشم شور این نادیدگان از زبان آتشین گر شمع محفل گشته‌ای

زصدق اگر نفس صبحگاه خواهی شد ز چشم شور فلک مد آه خواهی شد