چشم روشنی

گر شود از خاک ما هر ذره چشم روشنی سیر نتوان گشتن از نظاره جولان تو

بچشم روشنی داغهای کهنه روم تبسمش نمک تازه در نمکدان کرد

تو به زر چشم روشنی و به‌دست چشم روشن‌کنِ جهان خرد است

بفشان گل که گلشنی همه را چشم روشنی به کرم گر نظر کنی چه شود چه زیان شود

ما همه غم رسیدگان جسم و تو جان خرمی ما همه هیچ دیدگان کور و تو چشم روشنی

چون فرق در و دانه تواند شناختن آن کو نداشت وقت نگه، چشم روشنی

با ستمگر گو چه چشم روشنی داری دگر از چراغی کان برافروزد ز درد آه‌ها؟

مبارکست رفیق ار چنین بود غالب «ضیای نیر» ما چشم روشنی دارد

کنون که نرگس شهلا گشود چشم از خواب به چشم روشنی باغ رفتنی دارد

از آن رو، تیرگی را دوستارم که چشم روشنی دیدن ندارم