چستی

تا بدانجا رسید کز چستی دادم آن بند بسته را سستی

به چستی بزد نیزه را بر زمین هم از خاک بر جست بر روی زین

باد چستی که بر آید سر عشاق ز دوش این هوا در سر آن سرو سرافراز بماند

به مصر و روم هم سیمین خدانند ولی چستی و چالاکی ندانند

چو بدید مستی او، حرکات و چستی او به کنار درکشیدش، که ازین میان تو جستی

دلم بربود شیرینی نگاری سرو سیمینی شگرفی چابکی چستی وفاداری به‌آیینی

چون گرانباران به سختی می‌روند هم سبکباری و چستی خوشتر است

این‌گفت‌و ز چستی‌که بُدش‌ در فن ‌کشتی پاییش زد آنگونه‌که افتاد به سر بر

ز بس چستی که بر سرهای نیزه نگه میداشتی سیماب ریزه

دل ببرد از دست ما و گفتمش بیش ازین چستی و عیاری مکن