چسان

باختم رسل چسان رسالت شد ختم ختم است چنان، بحضرت تو شاهی

ستاره سوخته می آید از دلم درهم چو طالع این بود، آن ماه را چسان یابم؟

نرگس مست تو راه دل هشیاران زد خفته را بین که چسان بر صف بیداران زد

چسان ز سیر چمن خاطرم گشاده شود؟ که بوی گل به دماغ ضعیف من بارست

دیدی تو که فرمان ولیعهد چسانشان دو گوش همی سفت و دل از غم بپراکند

بی‌فنا حاصل نگردد دولت دیدار او کس چسان سازد تمنای وصال او هوس؟!

نیست چیزی که بود در دو جهان از تو نهان ذره اندر بر خورشید چسان مستتر است

فکر شنبه تلخ دارد جمعه را بر کودکان من چسان غافل به پیری از غم فردا شوم

گرفتم آنکه نویسم حدیث نرگس جانان کرشمه چون بنگارم، چسان ادا بنویسم!

آنرا که کند یاری هرگز نکشد خواری و آنرا که دهد رازی بیگانه چسان باشد