چربک

همه نا اهلی و ظرافت سرد همه ایزاء و چربک و آزار

عیش من زین افترا تلخی گرفت و تو هنوز چربک او همچنان چون جان شیرین می‌خوری

واعظ، برو، ز حرفک و چربک بدار دست راه تو مظلم آمد و نور تو نار ماست

جان بر جانان رود گوش و هوشم نشنود بینی هر قلتبوز و چربک هر قلتبان

ما را چه غم از حرفک و چربک؟ که درین راه در جوش صفاهای تو چون خم نبیدیم

در راه دین حدیث درشت و درست گوی مفروش دین بچربک و سالوس و ریو و رنگ

ور حدیث غار گوئی نیست این افضل و نه فخر حجت‌آور پیش من چربک میار، ای ناصبی

هر چه او درخواست از نان یا سبوس چربکی می‌گفت و می‌کردش فسوس

مرا به چربک صاحب غرض زبیخ مکن که من به باغ فصاحت درخت بارورم