چربش

ز آتش دل پیه چشمم آب گشت چربشم این است در پهلوی تو

سخای کف تو گر چربشی به کوه دهد دهد به خشک دماغان همیشه چربوسنگ

بی چربش، همچون جگر و سخت چو پی بد عهد چو روزگار و مکروه چو قی

چراغ از داغ داران بهر آنست که پر از لقمهٔ چربش دهانست

ترازوی چربش فروشان به رنگ بود چرب و چربی ندارد به سنگ

شهری که در او شحنه ستمکش باشد بنگر که در آن شهر چه چربش باشد

که نه چربش دارد و نه نوش او سحر خواند می‌دمد در گوش او

نوش را بگذاشته سم خورده است قوت علت را چو چربش کرده است

چربش اینجا دان که جان فربه شود کار نااومید اینجا به شود