چرب زبان

بچهره چشم فروزی بعشوه مرد گدازی عجب ملیح بیانی غریب چرب زبانی

یکی بچرب زبانی سخن طراز شود که ای وفات تو تاریخ فوت ذوق و هنر

سنگ را نرم کند ساقی شیرین گفتار خشکی زهد به این چرب زبانان چه کند؟

نصیب چرب زبانان شود حلاوت عیش ز قند پسته و بادام می شود فربه

در شهر به هر گوشه یکی حلقه به گوشی است از عشق چنین حلقه ربا چرب زبانی

فریب شمع چو پروانه خورده ام بسیار مرا به چرب زبانی شکار نتوان کرد

خوان درویش به شیرینی و چربی بخورند سعدیا چرب زبانی کن و شیرین سخنی

هر چند زبان چرب دارم همه روز از چرب زبانی است سوزم همه شب

فلک به چرب زبانی، گدای فرصت نیست به مدعی ندهی، گوهر یگانهٔ خویش

کشید نطق تو خط بر لب شکر سخنان بدست چرب زبانیّ و نغز گفتاری