چاشت

چون که نیایش به‌سر رسید، نهاد شاه زنان چاشت را یکی خوانا

گر ز غزنینش برانگیزی بوقت چاشتگاه بگذراند مر ترا از شام پیش از وقت شام

دی جعد عنبر افشان برماه بسته بودی خورشید چاشتگه را رونق شکسته بودی

کنون روزست و وقت چاشتگاهست به چشمم چون شب تاری سیاهست

یک جو غم ایام نداریم و خوشیم گه چاشت گهی شام نداریم و خوشیم

در چاشت که از شبنم گل گرد فشانست آن باد که در هند گرآید جگر آید

از حرص به وقت چاشت چون کرگس در چاچ و، به وقت شام در شامی

لب فرو بسته از شراب و طعام چون فرشته نه چاشت خورد نه شام

زمانه پرده نشین کرد صبح محشر را ز خواب چاشت چو آن فتنه جهان برخاست

با این درنگ سنگین گر ساز سیر سازد تا چاشتگاه محشر لنگ است کاروانی