معنی کلمه چاریکار در دانشنامه عمومی
شهر امام اعظم در حدود ۶۴ کیلومتری شمال کابل و در خاور پیوندگاه رودهای غوربند و پنجشیر واقع است. راه اصلی کابل ـ بغلان و نیز شمال افغانستان از چاریکار می گذرد.
جمعیت این شهر در سال ۱۹۸۸ در حدود ۲۹٬۴۰۰ نفر برآورد شده بود و امروزه ۵۳٬۶۷۶ تن اعلام می شود. منطقهٔ میان کابل و چاریکار متراکم ترین منطقهٔ افغانستان از نظر جمعیت است.
این شهر در جایگاه ورودی درهٔ پنجشیر واقع شده است. صنعت پارچهٔ کتان و ساخت کارد و ابزار فلزی چاریکار و پیرامون آن در افغانستان معروف است. کوزه گری و انگورهای این شهر نیز معروفند. در دههٔ ۱۹۶۰ میلادی، بزرگ ترین کارخانهٔ نساجی افغانستان در گلبهار در نزدیکی چاریکار ساخته شد. که ساخت آن سبب رشد جمعیت چاریکار پس از سال ۱۹۶۲ میلادی شد.
از نقاط دیدنی شهر، تپهٔ گل غندی است. گردشگاه تپهٔ گل غندی که از گردشگاه های بهاری افغانستان است در سال ۱۳۲۴ خورشیدی برابر با ۱۹۴۵ میلادی در زمان میرعلم خان شهردار چاریکار بنیاد شد. در سال ۱۳۲۷ خورشیدی بهای جان، شاعر پشتوزبان از این تپه دیدن کرد و نام آن را تپهٔ گل غندی ( تپهٔ گل ) گذاشت. بیشتر مردم این شهر از قوم تاجیک هستند.
در افسانه ها بنیاد شهر چاریکار را به جمشید پادشاه نسبت می دهند. ای افغانی! خواهی که جهان اندر کف اقبال تو باشد خواهان خودت باش، مدام کو. - ن بده گو بخور، کارت نباشد. بنیاد تاریخی آن را نیز به دست شاه کانیشکا از دودمان کوشانیان می دانند. در سال ۱۸۴۱ میلادی و در جریان جنگ انگلیس با افغانستان، یک گروه از سربازان انگلیسی مستقر در چاریکار کشتار شدند.
در ۲۱ ژوئیه ۱۸۸۰ عبدالرحمن خان در شهر چاریکار اعلان پادشاهی کرد.
نیروهای حبیب الله کلکانی ( بچه سَقّا ) پادشاه افغانستان، چاریکار را در سال ۱۳۰۸ خورشیدی اشغال نمودند.
پسانترها محمدگل خان مهمند، وزیر داخلهٔ افغانستان که سیاست پشتوسازی را دنبال می کرد، شهر چاریکار را به آتش کشید و ویران ساخت.
پس از مداخلهٔ نظامی روسیه در سال ۱۹۷۹، چاریکار صحنهٔ جنگ های شدیدی شد. پس از اشغال منطقه از سوی طالبان، مردم چاریکار در ۲۳ میزان ۱۳۷۵ خورشیدی علیه طالبان قیام کردند.
