چارچوب

الا ای نیک یار تند مستیز دمی زین چارچوب طبع برخیز

هم مذکر همچو مرغ چارچوب خلق مجلس دست زن او پای کوب

ای به خورد و خواب قانع هم‌چو حیوان از غذای یک نفس زین چارچوبِ طبعِ حیوانی برآی

ز چارچوب طبیعت خلاص می‌خواهم چو من که دید گرفتار بلبل قفسی

یک جهت شو تا دهندت بر سریرِ سد ره جایی هر چه بیرون آمد از این چارچوبِ استخوانی

بزد بر سرش چارچوبه خدنگ نبد کارگر تیر بر کوه سنگ

چارچوب تنم از آتش دل پاک بسوخت تا از این شش جهتم بخت مرا بیرون برد

آن طایرم که مانع طوف ریاض قدس جز چارچوب تن قفس دیگرم نماند

بر متّکایِ سدره از این چارچوبِ شخص پنهان ز خویش رفته و پیدا نشسته ام

نزاری گر به زاری خاک شد بر آستان تو نباشد اعتباری چارچوب استخوانی را